15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1987. Η ΠΙΟ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ΜΕΡΑ!

παρουσια μεσα στη βροχη!
εναντια σε ολα.
μαζι σε ολα!
μαζι και χωρια!
μια ζωη σα μολοτωφ. πεταει και καιει.
καιει ακομα και μας!
μεσα απο αυτη τη φωτια εξαγνισμος δεν υπαρχει.
εδω υπαρχει μονο το καψιμο!
μια λυσσασμενη σχεση πατερα κορης!
μια σχεση λατρειας και ανταρτικου πολεων!
μια σχεση ουρανου και επαναστασης.
καποιες φορες και για το τιποτα!
μονοπατι δυσκολο.
οχι συμβατικο.
σχεση στοργης και αμφισβητησης.
σχεση μεσα σ' ενα συμπαν γνωσης και γνωριμιας με το υπερτατο αξιωμα που ερχεται απο τον Ενα:
"αγαπα με φωτια στη ψυχη και με ζεστη αγκαλια.
αγαπα δινοντας τη ψυχη σου!
χανοντας τη ψυχη σου αν χρειαστει γι αυτο που αγαπας!"
δε ξερω αν πετυχα σα πατερας η οχι.
δε ξερω αν σταθηκα οσο επρεπε κοντα της!
ξερω οτι προσπαθησα να της δωσω αξιες!
αγωνα και παλη οχι για να ξεχωρισει αλλα για να αγαπησει και να αγαπηθει.
να λατρεψει, οχι προσωπα και κοινοτυπες αγκαλιες.
να λατρεψει καθε τι αξιακο που κατακταει!
αλλα και να μισησει καθε τι που δε θυμιζει το ονειρο της!
οποιο και να ναι αυτο!
καθε τετοια μερα των γεννεθλειων της καθομαι στο εδωλιο και δικαστης ειναι ο θεος.
δικαζει αν τη διαχειριστηκα οπως επρεπε.
αν της εδωσα αυτα που με διεταξε!
καθε τετοια μερα εχω την ιδια αγωνια: το βαθυτερο μηνυμα του σημερινου βλεμματος της.
δε με νοιαζει τι λενε οι αλλοι.
δε με νοιαζει τι επρεπε να κανω κατα κοσμον.
μηπως ο κοσμος ξερει?
ο κοσμος του "βαζω το παιδι μου στο ιντερνετ για να ξεκουμπιστει απο μπροστα μου"
ο κοσμος του "να παντρευτει το παιδι μου να δω εγγονακια"
ο κοσμος του "ενα πλουσιο, καλο και μεγαλυτερο κατα 30 χρονια να παρεις κορη μου! να του τα φας!!!"
ο κοσμος που φτιαχνει λαπαδες και πουτανιτσες δε με ενδειαφερει τι λεει!
αυτη η σχεση με τη κορη μου περναει μονο μεσα απο το συμπαν και το Θεο!
μονο μεσα απο τη μαθηματικη αρμονια της ομορφιας και της εκκρηξης!
της λατρειας μεσα απο φωτια, συγκρουση και ακρατο συναισθημα!
να σαι καλα!
να σαι γερη!
να σαι συμπαντικη!
να σαι ενα αστρο φωτεινο οπως εισαι παντα!
μην αφησεις κανενα οσο κοντα σου κι αν ειναι να σου σβησει το φως!
καψτους με τη δικια σου φωτια. μη τους αφησεις να στη σβησουν γιατι τη φοβουνται!
εγω θα μαι κοντα σου για παντα!
οχι σα μπαμπας αλλα σα μπαμπας και πατερας!
μαθαινοντας σου παντα να φτιαχνεις μολοτωφ καρδιας.
μαθαινοντας σου να τις αναβεις με τη φωτια που εχεις στη ψυχη σου!
και ειμαι περηφανος γι αυτη τη φωτια!
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!!!



Δε θα 'θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου, πως τυφλά τον υπακούς
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς

Μη σε φέρει, μη σε στείλει
μη σ' αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει
να σε στείλει εδώ ξανά

Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά

Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν

Να σου φέγγουν να βαδίζεις
εν χάριτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ' τη λίμνη
και σε μένα να γυρνάς

Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ' ένα μονοπάτι
που θα 'μαστε μαζί

Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες
στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει
κάθε στιγμή παντοτινά